یادداشت
در راستاي توسعه کلان شهر مشهد که پايتخت معنوي ايران اسلامي لقب گرفته است، شاهد ساخت و سازهاي انبوه در قالب برج هاي تجاري و مسکوني و اجراي پروژه هاي متعددي در گوشه وکنار اين کلان شهر هستيم. اگرچه ما هم نگران فراواني مراکز تجاري سر به فلک کشيده در شهري هستيم که قدم به قدم واحد صنفي و مغازه و فروشگاه دارد ولي در اين مقال تلاش مي شود به موضوع مهمي در باب نام گذاري اين قبيل ساختمان ها، پروژه ها و مجموعه ها پرداخته شود.
هيچ کس منکر اهميت سرمايه گذاري و رشد و توسعه شهر نيست اما رشد و توسعه به چه قيمتي؟ برج هايي با نام هاي نامانوس، مجتمع هايي با نام هاي خارجي، بازارهايي با نام هاي بيگانه چرا؟
در اين شهر مذهبي پروژه هايي با نام هاي دايان توس، اُکسين، گرندسنتر، آرميتاژ، آلبان، سينور، مانيا، پرسون، ويلاژتوريست، کيان سنتر نيکا و ... احداث شده يا در دست ساخت است که اسامي آن هيچ سنخيتي با زبان و فرهنگ اين سرزمين ندارد.چرا شهرداري که دست سرمايه گذاران داخلي و خارجي را به گرمي مي فشارد، بر انتخاب اسامي پروژه ها نظارتي نمي کند؟
مگرمشهد و خراسان هنرمندان فاخر و فرهيختگان قابل تحسين کم دارد که از اسامي آن ها براي پروژه ها استفاده نمي شود! چرا دوست داريم در پروژه هاي بزرگ از نام هاي خارجي استفاده کنيم؟ آيا انتخاب يک نام خارجي و بيگانه امتياز است و بر ابهت پروژه و ساختمان ها مي افزايد؟ آ
قايان مسئول در شرايطي که قانون و آيين نامه درباره نام گذاري واحدهاي صنفي داريم و حتي از نام يک فروشگاه کوچک در فلان خيابان و محله شهر ايراد مي گيريم، آيا وقت آن نرسيده است که به روند نام گذاري پروژه هاي تجاري- اداري، مسکوني، تفريحي و ... در جاي جاي شهر هم نگاهي بيندازيم؟
اينجا مشهدالرضا(ع)، شهر بهشت و پايتخت معنوي ايران است بگذاريد از نام برج ها و ساختمان هاي آن هم عطر معنويت استشمام شود.